لب بده بیاد...
امسال یکی از گه ترین سالهای زندگی من... نه.نه. من باید حرف زدنم رو درست کنم. امسال من گه ترین تجربه ی بیماری زندگیم رو داشتم. ماجرا از این قراره که فکر میکنم در همسایگی من یه مشت ویروس اتاق اجاره کردن با تجهیزات جاسوسی مثل دوربین و وسایل استراق سمع و خلاصه هرچی که فکر میکنید یه سازمان پیشرفته ی اطلاعاتی نیاز داره. بعد اینا شبانه روز من رو تحت نظر دارن که من کی کم میخابم، کی کم میوه و لبنیات میخورم، کی با کله ی خیس میرم تو خیابون ، کی مشکلات کاری مثل اره توم گیر میکنن و هزار تا موقعیت خطیر و کشنده ی دیگه که من هر روز باهاشون درگیرم. درست سر بزنگاه، بی دینا حمله میکنن. دسته جمعی میرن تو گلوم، تو گوشم، میرن تو چشام، تو کونم و کلن هر جایی که قابلیت نفوذ کردن رو داشته باشه. اینه که من امسال زمستون یه هفته درمیون تب داشتم. گلو درد داشتم. گوش درد داشتم. کون درد داشتم.( البته اشتباه نکنید این نه به دلیل ویروس بوده و نه به دلیل روابط اشتباهی. بعد از مدتها رفته بودم کوه. عادت نداشتم.) حالا هفته ی پیش با تب رفته بودم جلسه کاری. کارفرما نصیحتم میکرد که نباید مریض بشی و کلن بیماری تو این اوضاع کار اشتباهیه. من هم سرم رو یه جوری که هم آب دماغم نریزه رو میز و هم مفهوم تایید حرفای کارفرما رو بده تکون میدادم که "گرفتم! این حرفهای پراز معنویت شما رو گرفتم."بعد گفت میخوام برات بپا بذارم یه وقت ندزدنت.( منظورش این بود که کون گشاد پولا رو گرفتی و کارت عقبه. میترسم فلنگو ببندی.) جدی من هم یه شب میخاستم فرار کنم.اینقدر فشار کاری روم زیاد بود. بعد ساعت 3 یهو کار رو ول کردم نشستم به مرور اینکه من کجا اشتباه کردم که به اینجا رسیدم؟ کجا لغزیدم؟ من کی ام؟ اینجا کجاست؟بعد یهو به ذهنم خطور کزد که: کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ و گرفتم تخت خابیدم. یه همچین آدمی هستم من.
***
این عکس مربوط به یکی از استانهای غربی آلمانه به نام زارلند (saarland). کوهستانی ترین و سرسبزترین و شاید یکی از زیباترین استانهای این کشور. اینجا رو بهش میگن زاراشلایفه (saarschleife) یعنی حلقه ی زار که در واقع محل تلاقی رودخونه زار بارودخونه ی موزله. خیلی زیباست. خیلی. اما از اون جاهاییه که خود آلمانیها هم کمتر میشناسن و کلن محل خیلی توریستی ای هم نیست. بیشتر یه استان صنعتیه که صنایع بزرگ فولاد توش قرار دارن. شهر متلاخ هم به عنوان موطن ویلروی اند باخ تو همین استانه. اینجا قیمت خونه ها به نسبت جاهای دیگه آلمان خیلی پایینتره. البته فکر میکنم تو این استان شهر پیدا نمیشه! یعنی همه شهراش خیلی کوچیکن و بافتش بیشتر روستاییه.
***
این آهنگ مال دوران نوجوونی ماست. مال همون موقع ها که انگلیسیمون هنوز به این سطح بالا نرسیده بود که بدونیم مدرسه همون اِسچول میشه. بعد آهنگو که گوش میدادیم فکر میکردیم اولش میگه "لب بده بیاد. لب بده بیاد." یعنی عاشق این تیکه اش بودیما. اینقد تو کف این مسایل بودیم. راستشو بخواین هنوز هم دغدغه ی اصلیمون همین مسایله. حالا انصافن جنبه داشته باشین و نگین که مردای ایرانی همشون سرو ته یه کرباسن و هممون رو به یه چوب برونید. نه من میخام فراتر از این به قضیه نگاه کنیم. من فکر میکنم مردای همه دنیا همینن. خیالتون تخت. اونایی که فکر میکنن مردای اونوری یه جور دیگن یا اونایی که فکر میکنن دخترای اونوری متفاوتن،اشتباه میکنن. نه جانم اینطورام نیست. قالب فکری مغز مرد و زنو تویه دنیای دیگه بستن بعد صادر کردن زمین. حالا داشتم چی میگفتم؟ آهان! آهنگه شاید خیلی فوق العاده هم نباشه، اما مال یه دوره دیگه است. یه دورانِ خوب...
>> Michael Jackson :: Liberian girl
***
کلن به مدته حالم از اینترنت به هم میخوره. یعنی از وقتی که دارن مفهموم ملی رو بهش حقنه میکنن. حالا یه عده این وسط میان و من و امثال من رو میکشن به فحش و بد وبیراه که فیلانی اگر دین نداری آزاده باش و حداقل کشورت رو دوست داشته باش و اینکه آیا اصولن چیزی به نام وطن برای شما خودفروشان مزدور اسراییل وجود داره و...خلاصه من الان خیلی شرمنده وطنم هستم اما واقعن حالم داره از این اینترنت ملی به هم میخوره. به نظرتون همون اینترنت ناپاکِ فیلتر نشده ی نا امنِ غیر ملی-مذهبی، بهتر نبود؟ من خیلی ناراحتم که یه عده تو این مملکت استخدام دولت میشن تا برینن تو هرچی مفهومِ ملیه. من همینجا در همین لحظه و کلن تمام لحظات بعدی، آرزو میکنم علم اونقدر پیشرفت کنه تا بتونیم این جماعتِ قهر با همه دنیارو بفرستیم اردو. اونم نه رامسر، یه سیاره خیلی خیلی دور. بعد برن اونجا واسه خودشون اینترنت ملی، هندونه ی ملی، تخمه ی ملی، جانمازِ ملی، پرایدِ ملی و تمام چیزهایی که میشه ملیشون کرد رو دوباره اختراع کنن.به قرعان اینجا جامون با اینا تنگ شده. آمین.
