قهرمانان
وارطان! بهار خنده زد و ارغوان شکفت
در خانه، زیر پنجره گل داد یاسِ پیر
دست از گمان بدار
با مرگ نحس پنجه میفکن
بودن به از نبود شدن خاصه در بهار...
وارطان سخن نگفت،
سرافراز، دندان خشم بر جگرِ خسته بست و رفت...
وارطان سخن بگو
مرغ سکوت،
جوجه مرگی فجیع را در آشیان به بیضه نشسته است.
وارطان سخن نگفت؛ چو خورشید
از تیرگی درآمد و در خون نشست و رفت...
وارطان سخن نگفت
وارطان ستاره بود
یک دم در ظلام
درخشید
و
جست
و
رفت...
وارطان سخن نگفت
وارطان بنفشه بود، گل داد و مژده داد:
«زمستان شکست»
و
رفت...
"نازلی سخن نگفت" از احمد شاملو
***
نقطه
نقطه
نقطه چین...
نقطه چین ها را بگیر،
بیا...
برس به نقطه ی آخر:
دکمه ی پیراهنی
که زیر ِ آفتاب ِ ناجور
افتاده بر سنگ فرش ِ خون.
*
نقطه
نقطه
نقطه چین...
نقطه چین ها را بگیر،
بیا...
برس به دکمه ی پیراهنم
بازکن، ببین:
میان ِ سُرخی ِ گل های سرخ
چه آرام خوابیده ام !
از رضا کاظمی (همزمان با مرگ ندا)
وارطان، نزدیک به شصت سال پیش کشته شد. به خاطر ایدئولوژی. به همین سادگی!
***
ما موجوداتی بالفطره قاضی هستیم. و چه شجاعانه و بیرحمانه گذشته رو قضاوت میکنیم. حالا من امشب نشسته ام و با خودم فکر میکنم وارطان اگر حرف میزد چه اتفاقی میافتاد. تاثیرش در زندگیه من چه بود؟ حالا که سکوت کرد و کشته شد تاثیرش در زندگی من چه بوده است؟ آیا همان شد که اخوان گفته بود:"ما فاتخانِ قله های فخر تاریخیم" ؟ یا سقوط کرده ایم؟ ما فاتح چه چیزی هستیم؟ گذشته ای پر افتخار؟ یا فردایی تاریک؟ واقعیت این است که بشر امروز به قهرمانی از نوعی دیگر نیاز دارد. قهرمانی که آنقدر سخاوت داشته باشد تا آغوشش را برای دلهای خسته ی ما باز کند و از فرداهایی روشن بشارت دهد...
